lunes, 12 de octubre de 2009

fear's a powerful thing

Siento no poder mezclar tu vida como querría hacer con la mía, haberte fallado en tantas cosas, llorar pero sólo cuando no estás, porque te siento tan cerca, pero me voy me voy me voy como siempre, como el primer día, como la ira y los pinchazos. Como si no me echaras de menos, que sí, como si no te quisiera, que claro; y a veces no nos damos cuenta de cosas que son tan claras, como de qué haría sin ti y de que tengo algo de miedo, pero que estoy bien aquí, tan bien como allí, o que de vez en cuando no, de vez en cuando no estoy muy bien aquí, pero es un tan no muy bien como allí. Ésta es tu música y tus pasos y tu voz; seremos esto, seremos tres días y volverá la nada, me helará las venas. Puedo afirmar que a veces la nada es suficiente, claro, pero por si acaso la guardaré en el bolsillo de las mentiras, yo que nunca miento y que tengo las manos tan frías. Así que de repente, en un instante, vuelven todas mis despedidas, el temblor de todos los adioses de mi vida. Así; así, de lejos me acerco y de cerca me alejo; y al próximo que me diga que no sé lo que quiero le partiré las piernas o le morderé la voz. En el fondo es cierto, esta torre es preciosa, y por lo que a mí respecta, hace mucho que sé cómo hay que tratar al miedo, y demasiado poco tiempo que sé que siempre he sido yo.

What if what you do to survive kills the things you love?


1 comentario:

Sara dijo...

Entre tu i l'Eva em deixeu fascinada.
(L'angie no perquè ens hem perdut el respecte.. xD)